هر شب میان مقبرها راه میروم / شاید هوای زیستنم را عوض کنم...
وادی السلام، شاید لذت بخش ترین مکان در نجف اشرف، بعد از حرم امیرالمومنین علیه السلام باشد، راه رفتن میان قبرها و احساس آرامشی عجیب و شگفت انگیز.
سکوت وادی السلام واقعا وهم انگیز است، حالتی میان ترس و امید، خوف و رجا،
میان مقبره‌ها راه میروی و چقدر خوشحال میشوی که قبری اشنا را با پرچم کشورت بیابی...
درست روبروی مقام صاحب الزمان، با کمی دقت، تک پرچم جمهوری اسلامی ایران را میبینی که به تنهایی روی دستان باد تکان میخورد. انگار اینجا هم صاحب این قبر غریب است، همانطور که در زمان حیاتش غریب بود و شاید هم اکنون باشد...
اینجا قبر رئیس علی دلواری است. مردی که برای معرفیش کافی است جملات بزرگان را درباره او بخوانید:
« ما یاد رئیسعلی دلواری را از این جهت گرامی میداریم که این مرد شجاع، در راه اعتقاد دینی خود، تنها و در غربت با دشمنان جنگید؛ این برای ما چیز بسیار با ارزشی است.
نام سردار مؤمن و شجاعی مثل شهید رئیسعلی دلواری از نامهائی است که همیشه دلهای مؤمن را که آشنائی به وضع او و مبارزات او داشته‌اند، در سراسر این کشور به خود جذب میکرده است. و خدا را شاکریم که بعد از پیروزی انقلاب، این نامی که سعی میشد پنهان بماند و این چهره ناشناخته بماند، بر سر زبانها افتاد؛ او را شناختند، شخصیت او را ستودند، مظلومیت و شهادت مظلومانه‌ی او را همه دانستند و فهمیدند. البته امروز با آن دوران خیلی فرق کرده است. آن روز عده‌ی معدودی همراه با یک جوان شجاع ناچار بودند در مقابل قدرت استعماری و استکباری انگلیس، مظلومانه مقاومت کنند؛ اما امروز رئیسعلی‌های دلواری کم نیستند، تنها هم نیستند.
مقام معظم رهبری امام خامنه‌ای »
غلام شما
