اربعین سال گذشته، در مسیر پیاده روی به سمت کربلا، چیزی ذهنم را مشغول خود کرد.
«دعا برای فرج» و چه جایی بهتر از زیر گنبد امام حسین علیه السلام؛ جایی که هر فرد، یک دعای مستجاب دارد.
اما چرا با این همه دعا، این درخواست به استجابت نمی‌رسد.
این موضوعی شد برای مشقی در نیمه شعبان 1397 . مشقی با عنوان ای مثل روز آمدنت روشن.
وقتی اولین نسخه از اولین چاپ کتابم را به پدرم هدیه کردم، سئوالی پرسیدند که در آن لحظه نتوانستم جوابش را بدهم. ایشان بعد از تبریک از من پرسیدند: « این کتاب چه نیازی از جامعه را مرتفع میکند؟» و من نتوانستم در آن لحظه بگویم که من این کتاب را نه برای نیاز جامعه، بلکه برای نیاز خودم نوشتم، نتوانستم بگویم این کتاب برایم در حکم آن گلوله پنبه‌ای است که آن پیرزن را در صف خریداران یوسف قرار داده بود. و من فقط میخواستم برای کسی که در قلبم ارادتی به او دارم، کاری کرده باشم.
بعدها تلاش کردم که جواب عاقلانه پسندی برای این سوال بیابیم. هر چند دیگر جواب من نبود ولی میتوانست توجیهی برای خواندنش باشد. شاید بهترین جوابی که به سوال واقع گرایانه پدرم میتوانم بدهم این است که: در جامعه‌ای که مبنای انقلابش و تمام حرکتهای فرهنگی، سیاسی، بین المللی و حتی گاها اقتصادی اش بر پایه حرکت مردی بنا شده است که در سال 61 هجری قمری در دشتی سوزان کشته شده است، دانستن تاریخچه آن اقدام بسیار ضروری به نظر میرسد...»
از قدیم گفته‌اند که «سئوال خوب؛ نیمی از جواب است.»
در عالم واقع، درب یک اتاق بدون کلید هم قابل باز کردن است؛ اما اگر هزاران کلید وجود داشته باشد ولی دربی در کار نباشد چه؟؟؟
و متاسفانه در سالهای اخیر بیش از آنکه سئوال خوب پرسیده شود، به دنبال جوابهای زیبا بوده‌ایم، فارغ از اینکه این جواب برای چه سئوالی است،و ایا این سئوال ، مشکل ما است؟
این داستان دین اسلام است.
وقتی کتاب زندان الرشید به پایان رسید، ناخودآگاه به یاد کتاب خاطرات خانه اموات داستایوفسکی افتادم. نه به آن دلیل که سنخیتی از جنس کیفیت میان آن دو وجود دارد، بلکه از این جهت که هر دو خاطراتی از دوران اسارت است.
هیچ گاه فراموش نمیکنم، فصل آخر خاطرات خانه اموات را چندین بار خواندم، فصلی که راجع به آزادی بود، شوق رهایی.
با خواندن کتاب زندان الرشید، خصوصا فصل های پایانی دوباره آن حس در وجودم زنده شد، اشتیاق رهایی، و چقدر زیبا این اشتیاق به تصویر کشیده شده بود. اشتیاقی از جنس دلهره و ترس از اینکه این اتفاق نیفتد.
وقتی کتاب زندان الرشید را میخوانی، با تمام وجود درک میکنی تمام لذت های دنیا در کم اهمیت ترین درجه خود نسبت به ارمان یک اسیر قرار میگیرند، ارمانی به نام آزادی و رها شدن. آزادی یک ارمان اصیل است، یک لذت اصیل، لذتی که بقیه لذت ها در مقابلش ارزشی ندارند.
بهایئت؛ فرقه‌ای که شاید اسمش را شنیده باشیم، ولی از رسمش، عقایدش، و مناسکش اطلاع زیادی نداریم.
چیزی از خدا و پیامبرانش نمیدانیم، و از فعالیت‌های اجتماعی آن و کعبه آن که در اسرائیل است خبری نداریم.
شاید برایتان جالب باشد که در این فرقه، منجی سالها پیش ظهور کرده است و جامعه ارمانی جهانی ایجاد شده است!!!
این یک رمان خواندنی است...
چرا خدا انسان را آفرید؟
چگونه به خدای نادیده ایمان بیاوریم؟
با وجود علم و عقل، چه نیازی به وحی داریم؟
چرا بعضی دعاها مستجاب نمی‌شوند؟
اگر نماز انسان را از فحشا و منکر باز میدارد، چرا برخی
نمازگزاران گناه می‌کنند؟ و...
احتمالا همه ما با این نوع سئوالات ناگهانی و بنیان کن نوجوانان و جوانان مواجه شده‌ایم، سئوالاتی که گاهی مانند یک کوه به انسان برخورد میکند، قدرت عکس العمل را از او می‌گیرد، و فرد را مجبور به دفاعی مضحک و مفاهیمی کلیشه‌ای می‌نماید.
سئوال‌های ساده‌ای که جوابهای ساده‌ای ندارند.
کتاب واجب فراموش شده – امر به معروف و نهی از منکر – فرمایشات رهبر انقلاب اسلامی
این کتاب درباره اهمیت، جایگاه، تاثیر و نحوه انجام امر به معروف و نهی از منکر در جامعه، بصورت راهبردی از نگاه رهبر انقلاب است.
این کتاب شامل 9 فصل است
