شاید بعد از دومین حضور در مراسم اربعین چنین ایده‌ای به ذهنم رسید، من زمان زیادی را به رصدکردن بازی‌ها و مولتی مدیا اختصاص داده بودم و احساس میکردم پتانسیلی را می‌توان در این موضوع به عینیت رساند. اولین ایده بازی مدیریت یک موکب در سال 92 ارائه شد. در آن سال این ایده چندان مورد توجه قرار نگرفت ولی همچنان به عنوان یک ایده استراتژیک در ذهنم چرخ میخورد.
چقدر پهلو دارد این آیه...اگر کمی غیرت داشتیم
این روزها که میگذرد هر روز احساس میکنم که کسی در باد فریاد میزند...
این روزهای سختی که بالاخره تمام خواهد شد ولی ما را پیر خواهد کرد...
این روزهایی که زخم طعنه‌ها از زخم تیغ‌ها برنده‌تر است...
و مایی که حالا دیگر پناهگاهی هم نداریم...
حرم‌ها، تنها پناهگاه‌های ما بسته شده اند...
عزیزی میگفت: این حس مشهد بدون امام، مثل بیابونه... سرد شده انگار
من در بیابان بوده‌ام...برای رسیدن به حرم...باور کن حتی بیابان هم به سردی مشهد بدون امام نیست...
به یاد روزهایی که به عشق امام رضا در بیابانها قدم میزدیم...
تذکر...
هر انسانی نیاز به یاد آوری دارد...علم جدید نه...
همان که قبلا می دانسته و از باب عمل نکردن به فراموشی سپرده است...
تذکر به یادآوری همان است که می دانی و باید به آن عمل کنی چرا که مسیر هدایت همین است
إِنْ أَحْبَبْتَ أَنْ تَکُونَ أَسْعَدَ النَّاسِ بِمَا عَلِمْتَ فَاعْمَلْ.
اگر دوست داری سعادتمندترین مردم باشی به آنچه میدانی عمل کن.
مَنْ عَمِلَ بما عَلِمَ، وَرَّثَهُ اللّهُ عِلْمَ ما لا یَعْلَم
هر کس به آنچه که مى داند عمل کند، خداوند آنچه را که نمى داند به او مى آموزد.
هر کس بهتر از دیگران میداند که از چه غفلت کرده است و به چه تذکری نیاز دارد. من هم برای خود تذکراتی دارم ...این مختصر هم برای اینکه شاید تذکرات من با شما اشتراکاتی داشته باشد...
وقتی تلوزیون در خانه نباشد،انگار انسان وقت بیشتری دارد،انگار ناگهان از میان هیاهوهای بی اندازه به سکوتی میرسد که میتواند تمرکز کند.
الان بیش از هفت سال است که با بریده شدن پای تلوزیون از خانه‌ی مان، پای رادیو به آن باز شده است. الحق که این صدا عجب اعجازی دارد، بر خلاف تلوزیون که تصاویر را به تو دیکته میکند و ذهنت را میبندد، میتوانی چشمانت را ببندی و با صدای رادیو هر چیزی را تصور کنی.
بگذریم...چند وقت قبل رادیو معارف برنامه ای داشت با عنوان اینکه چگونه نماز با توجهی بخوانیم و در آن حواسمان به خدا باشد نه دیگری...
اربعین،امسال حال و هوای دیگری دارد.
انگار در این هیاهوهای سیاسی و اقتصادی که به راه انداخته‌اند، میزان شوق ما را میسنجند...
دوباره عدو سبب خیر شده است، هر چند به اندازه دادن دست نیست، ولی شوق مضاعفی است برای حضور...
برای امسال طرحی برای یک عهد ساده آماده شده است. یک کارت و یک پرچم با محتوایی مشابه امیدوارم مورد قبول واقع شود.
مقتل المصارع به چاپ دوم رسید
هرچند این کتاب کم حجم امسال نیز چاپ شد، ولی افزایش چندبرابری هزینه های چاپ از کاغذ گرفته تا زینک و چاپ و ... باعث شد تا مجبور به حذف عکس‌ها از کتاب بشوم.
دیدم چه بهتر اینکه بجای 50 قطعه طرح و عکسی که از میان هزاران عکس انتخاب کرده بودم، کمی بیشتر از آنها در این جا برای علاقه مندان قرار دهم. امیدوارم لذت ببرید.
اربعین سال گذشته، در مسیر پیاده روی به سمت کربلا، چیزی ذهنم را مشغول خود کرد.
«دعا برای فرج» و چه جایی بهتر از زیر گنبد امام حسین علیه السلام؛ جایی که هر فرد، یک دعای مستجاب دارد.
اما چرا با این همه دعا، این درخواست به استجابت نمی‌رسد.
این موضوعی شد برای مشقی در نیمه شعبان 1397 . مشقی با عنوان ای مثل روز آمدنت روشن.
وقتی اولین نسخه از اولین چاپ کتابم را به پدرم هدیه کردم، سئوالی پرسیدند که در آن لحظه نتوانستم جوابش را بدهم. ایشان بعد از تبریک از من پرسیدند: « این کتاب چه نیازی از جامعه را مرتفع میکند؟» و من نتوانستم در آن لحظه بگویم که من این کتاب را نه برای نیاز جامعه، بلکه برای نیاز خودم نوشتم، نتوانستم بگویم این کتاب برایم در حکم آن گلوله پنبه‌ای است که آن پیرزن را در صف خریداران یوسف قرار داده بود. و من فقط میخواستم برای کسی که در قلبم ارادتی به او دارم، کاری کرده باشم.
بعدها تلاش کردم که جواب عاقلانه پسندی برای این سوال بیابیم. هر چند دیگر جواب من نبود ولی میتوانست توجیهی برای خواندنش باشد. شاید بهترین جوابی که به سوال واقع گرایانه پدرم میتوانم بدهم این است که: در جامعه‌ای که مبنای انقلابش و تمام حرکتهای فرهنگی، سیاسی، بین المللی و حتی گاها اقتصادی اش بر پایه حرکت مردی بنا شده است که در سال 61 هجری قمری در دشتی سوزان کشته شده است، دانستن تاریخچه آن اقدام بسیار ضروری به نظر میرسد...»
از قدیم گفته‌اند که «سئوال خوب؛ نیمی از جواب است.»
در عالم واقع، درب یک اتاق بدون کلید هم قابل باز کردن است؛ اما اگر هزاران کلید وجود داشته باشد ولی دربی در کار نباشد چه؟؟؟
و متاسفانه در سالهای اخیر بیش از آنکه سئوال خوب پرسیده شود، به دنبال جوابهای زیبا بوده‌ایم، فارغ از اینکه این جواب برای چه سئوالی است،و ایا این سئوال ، مشکل ما است؟
این داستان دین اسلام است.
شاه و جام
پادشهی رفت به عزم شکار ---- با حرم و خیل به دریا کنار
خیمه شه را لب رودی زدند ---- جشن گرفتند و سرودی زدند
بود در آن رود یکی گرداب ---- کز سخطش داشت نهنگ اجتناب
ماهی از آن ورطه گذشتی چو برق ---- تا نشود در دل آن ورطه غرق
بسکه از آن لجه به خود داشت بیم ---- از طرف او نوزیدی نسیم
قوی بدان سوی نمی کرد روی ---- تا نرود در گلوی او فروی
شه چو کمی خیره در آن لجه کشت ---- طرفه خیالی به دماغش گذشت
این شعر یکی از آن شعرهایی است، که زمان زیادی از نوجوانیم را به زمزمه آن پرداختم...
گویند زاغ 300 سال بزید و گاه عمرش ازین نیز درگذرد ... عقاب را 30 سال عمر بیش نباشد»
عقاب
گشت غمناک دل و جان عقاب چو ازو دور شد ایّام شباب
دید کش دور به انجام رسید آفتابش به لب بام رسید
باید از هستی دل برگیرد ره سوی کشور دیگر گیرد
خواست تا چاره ی ناچار کند دارویی جوید و در کار کند
وقتی شیپور جنگ نواخته شود
فرق بین مرد و نامرد تشخیص داده میشود...
اهل صلحی یا جنگ؟
ولی چه اهمیتی دارد؟
مدتهاست همه در جنگیم.
آنقدر درگیر جنگ بوده‌ایم که شاید به آن عادت کرده‌ایم،
آنقدر که گاهی حتی فراموشش می‌کنیم.
صلح، یک خاطره دور و محو از گذشته؛ و یک امید شیرین در آینده است؛
ولی اکنون؛
اکنون همه در جنگیم!
چقدر توصیف این موسیفی سخت است، این شعر خاطره انگیز، این صدای گرم و دلنشین که انگار سالها میشناسی،
صدای حبیب در اکثر لحظات دهه دوم زندگیم به گوش می‌رسید، صدای خاصی که به همراه اشعار بدیع؛ متفاوت‌ترین تجربه‌های شنیدن موسیقی غیرمجاز در آن سالها را بهمراه داشت. درست زمانی که غالب خوانندگان داخلی و خارج نشین مشغول خواندن اشعار عاشقانه و با بعضا سیاسی بودند، حبیب نوای دیگری سر میداد.
صدای حبیب سالها در گوشم ماندگار بود، حتی بعد از کوچ بزرگی که از موسیقی غیرسنتی (پاپ، جاز،راک) به موسیقی سنتی داشتم، این هنوز صدای حبیب بود که در ذهنم مانده بود. آن صدای دورگه زنگدار که طنین اشعارش در ناخودآگاهت حک میشد و سالها بعد به ناگاه خود را در زمزمه دوباره آنها میدید.
امسال هم مثل هر سال،نزدیک نیمه شعبان، مجموعه فرهنگی مقر کتاب مشغول تهیه یک بسته فرهنگی برای زائران و میمانان امام در جمکران است. و در این میان اهدای یک کارت پستال یادگاری به نظر خوب می‌امد.
از بازیگری پرسیدند دوست داری چگونه بمیری؟ با حالتی خاص گفت: دوس دارم روی صحنه نمایش بمیرم...
این ادای شبه روشنفکری مثل خیلی اداهای وارداتی دیگر مدتی مهمان اهالی هنر و ورزش و خلاصه هر کس که وجه‌ای داشت شده بود تا اینکه حنایش در مقابل مرگ‌های زیبای واقعی بی‌رنگ شد.
درست وقتی شهدا آمدند، مثل جنس اصلی که جنس بدل را رسوا میکند،این ادا هم از دور خارج شد. زیبایی شهادت در راه خدا انقدر جذاب بود که در زمان کمی، آرزویش تمام ایران را در نوردید و به تمام جهان صادر شد.
در میان این شهادتها، برخی ویژگی‌های خاصی داشتند، زمانهای خاص، مکانهای خاص، مدلهای خاص که در داستانهای شهدا دیده میشود.
اما یکی از زیباترین این مرگ‌ها، نه در دفاع مقدس، بلکه در چند سال اخیر اتفاق افتاد. مرگی که مدتها دوست داشتم درباره‌اش بنویسم...
مرگ سعید گرگی...شهید سعید گرگی
مدتهاست نیمه شعبان برایمان تبدیل به عادتی برای شادی شده است.
شاید زمانش شده باشد که کمی واقعی‌تر به آن نگاه کنیم،
شاید زمانش شده باشد فکری عملیاتی برای ظهور داشته باشیم...
روز ناگزیر
این روزها که میگذرد، هر روز
احساس میکنم که کسی در باد
فریاد میزند
احساس میکنم که مرا
از عمق جاده‌های مه‌آلود
یک آشنای دور صدا میزند
از بی خطی تا خط مقدم
آدم را میل جاودانه شدن
از پله‌های عصیان بالا برد
و در سراشیبی دلهره‌ها
توقف داد
از پس آدم،آدم‌ها
تمام خاک را
دنبال آب حیات دویدند...
کارت ویزیت جایگاه مهمی در معرفی چهره موسسه مطبوع خود در نگاه اول دارد.
این موسسه میتواند یک مجموعه اقتصادی، یک مجموعه اداری، یک مجموعه سیاسی، یک مجموعه فرهنگی و یا حتی یک فرد باشد.
یار من آن که لطف خداوند یار اوست
بیداد و داد و رد و قبول اختیار اوست
دریای عشق را به حقیقت کنار نیست
ور هست پیش اهل حقیقت کنار اوست
خوشتر از دوران عشق ایام نیست
بامداد عاشقان را شام نیست
مطربان رفتند و صوفی در سماع
عشق را آغاز هست انجام نیست
صحن امام رضا-خادم امام رضا-مرز مهران
پیرزن افغان نیمه شب با التماس میگفت: «من دارم میمیرم، اجازه بدید قبل از مرگ کربلا رو ببینم؛» نه ویزا داشت نه پاسپورت و نه احتمالا شناسنامه حتی...
همیشه اعتقاد داشتم فرد منشاء تحول است. انسانی که می تواند همه چیز را دگرگون کند. نه فقط یک انسان، بلکه هر انسانی میتواند منشاء تحول باشد، تحول در خانواده، محله، شهر، کشور، جهان، تاریخ،
وقتی به پیامبران الهی نگاه میکنم، همه آنهایی که به تنهایی قیام کرده اند، بدون سپاهی از فرشتگان و ماموران عذاب. همه به تنهایی توانسته اند تحولی عظیم در تاریخ بشریت بجا بگذارند.
نه فقط پیامبران، مگر حرکتهای بزرگ تاریخ با حرکت افراد بزرگی چون گاندی، مائو، ماندلا، امام ، و لیست بلندی از کسانی که زمان و مکان و یا تاریخ را دگرگون کرده‌اند، شروع نشده است؟
افرادی که نامشان در تاریخ فراموش شده است ولی عظمت امروز مدیون قیام آنهاست. چه آنکس که در سطح خانواده خود قیام کرد و آن را متحول کرد، و چه آنکس که در سطح کشور خود قیام کرد و چه کسی مانند امام که در قرن خود قیام کرد. مهم آن شخص است.
همیشه آروز داشتم از نزدیک چنین شخصی را ببینم، در میان حرکتش باشم، جزئی از حرکتش باشم،
و خوش شانس بودم که چنین چیزی را دیدم...
من یک دوچرخه سوارم؛
سالهاست که دوچرخه مثل پاهایم شده است و بدون آن حرکت برایم سخت است، از رفتن به سر کار تا خرید نان و اجناس خانه و مهمانی و خلاصه هر جایی که یک انسان میتواند به تنهایی برود.
وقتی کتاب زندان الرشید به پایان رسید، ناخودآگاه به یاد کتاب خاطرات خانه اموات داستایوفسکی افتادم. نه به آن دلیل که سنخیتی از جنس کیفیت میان آن دو وجود دارد، بلکه از این جهت که هر دو خاطراتی از دوران اسارت است.
هیچ گاه فراموش نمیکنم، فصل آخر خاطرات خانه اموات را چندین بار خواندم، فصلی که راجع به آزادی بود، شوق رهایی.
با خواندن کتاب زندان الرشید، خصوصا فصل های پایانی دوباره آن حس در وجودم زنده شد، اشتیاق رهایی، و چقدر زیبا این اشتیاق به تصویر کشیده شده بود. اشتیاقی از جنس دلهره و ترس از اینکه این اتفاق نیفتد.
وقتی کتاب زندان الرشید را میخوانی، با تمام وجود درک میکنی تمام لذت های دنیا در کم اهمیت ترین درجه خود نسبت به ارمان یک اسیر قرار میگیرند، ارمانی به نام آزادی و رها شدن. آزادی یک ارمان اصیل است، یک لذت اصیل، لذتی که بقیه لذت ها در مقابلش ارزشی ندارند.
من و خدا
امر به معروف مراتبی داره؛ مراتبی که حتی اگر هیچ کاری هم از دستت برنیاد باز هم میتونی انجامش بدی. کمتر کسی هست که داستان مالک اشتر رو نشنیده باشه. وقتی که از میان کوچه‌ای رد میشد و فردی بهش توهین کرد. هر چند مالک چیزی به مرد نگفت؛ ولی کاری کرد که میتونه حداقل تلاش ما برای امر به معروف و نهی از منکر باشه...
نمای اول: آفتاب داغ تابستان
نمای دوم:
کارگری در حال کار بر روی داربست بلند یک ساختمان
نمای سوم:
تنور نانوایی و نانوایی در مقابلش ایستاده است و عرق خود را خشک میکند
نمای چهارم:
شلوغی خیابان و چند تاکسی که زیر سایه درختی ایستاده اند و رانندگانشان بی حال داخل ماشین نشسته اند
نمای پنجم:
پیرمردی که با کیسه ای دارو از داروخانه ای خارج میشود
نمای ششم:
ترمینال بزرگ شهر و مردی که از اتوبوس پیاده میشود.
نمای هفتم:
کلیسای بزرگ شهر و مرد مسیحی که در حال خارج شدن است.
این روزها بحثهای داغی در دو جبهه مدافعان دولت تدبیر و منتقدان آن در حال جریان است. مباحثی که در سطح خرد و عمومی جامعه بیشتر در حالت گمانه‌زنی هایی بر اساس شایعات در جریان است و کمتر مجالی برای ارائه نظرات کارشناسی وجود دارد، که البته مباحث کارشناسی و گاها منتقدانه با برخورد مناسبی از سوی دولتمردان مواجه نمیشود.
در این اوضاع سکوت و محرمانه بودن اتفاقات جاری کشور که زمان پذیرش قطعنامه را به یاد می آورد، شنیدن شرح ما وقع جریانات پنهان و لایه های زیرین آن از زبان یک فرد مطلع، خالی از لطف نیست.
دکتر علی باقری کنی دبیر شورای عالی امنیت ملی در دولت دهم به بررسی عملکرد دولت تدبیر و امید در موضوع سیاست خارجی از منظر نفوذ پرداخته است.
بحثی بسیار جذاب که با ارائه اسنادی محکم از وقایع اخیر و بحث برجام دیدی وسیع را در اختیار شنونده قرار میدهد.
فکر میکنم در این حس آخر سالی با خیلی ها مشترک باشیم...
حسی نرم و کمی غمگین که در انتهای سال میگوید چقدر زود یکسال دیگر هم بدون آنکه بفهمیم گذشت.
انگار زمانها از دستمان فرار میکنند.
زمان تنها دارایی انسان است، دارایی که از عالم بالا برای او تعیین شده است، و از اولین لحظات حیات در اختیارش قرار میگیرد. در واقع این تنها دارایی است که بابتش بازخواست می شویم. همه چیز در ظرف زمان سنجیده میشود و معاملات ما بر حسب زمانهایی که برایش خرج کردیم ارزشگذاری خواهند شد...
تمام اینها مقدمه ساخت یک تقویم شده است. هر چند این تقویم زمان را متوقف نمیکند ولی هر روز به یادم می آورد که چقدر زمان برایم مانده است.
انتخابات نزدیک میشود و در این زمان حساس بهانه‌ای برای رای ندادن نیست، دیگر حرف از ولایت و رهبر حفظ نظام جمهوری اسلامی نیست، بلکه حرف از حفظ کشور است. کسانی که تا بحال به هر بهانه‌ای ساز مخالفت با حضور مردم را میدادند را حالا باید شناخت، باید دوباره دید که چه توجیهی خواهند تراشید. امروز حضور همه واجب است...
اما در این میان سئوالات و شبهاتی وجود دارد که پاسخ به آنها میتواند روند مشارکت مردم را تسریع و حداکثری کند.
ما در تلاشی مشترک با دفتر زندگی به رنگ خدا از استاد ماندگاری خواستیم برای شبکه ملی به برخی از سئوالات و شبهات پاسخ دهند. این کلیپ ها به عنوان پیش تولید این مجموعه میباشند.
یکی از کمکهایی که در این راه نیاز داریم داستن پاسخ این سئوال است که « چرا برخی از مردم در انتخابات مجلس شرکت نمیکنند؟ »
زمان ما برای کار کم و کمک دیگران بسیار سازنده خواهد بود.
نمیدانم چقدر تجربه زندگی مستاجری را دارید؟
زندگی مستاجری به دقتهای بسیار زیادی نیاز دارد، خصوصا وقتی اپارتمانی نباشد و در یک منزل مسکونی با صاحب خانه در یک طبقه دیگر زندگی میکنید.
برخلاف بیشتر افراد، من مستاجر بودن را دوست دارم، چرا که همیشه به یادم می‌آورد «من در اینجا مسافرم و بالاخره باید کوچ کنم». من زندگی‌ام را ساده کرده‌ام، آنقدر ساده که به راحتی بتوانم جابجا شوم. من از این حالت راضی و خوشحالم...بگذریم
وقتی مستاجری باید قبل از هر چیز مراقب خانه باشی...زیاد به دیوار میخ نزنی، مراقب سلامت ساختمان باشی، به موقع تعمیر کنی و ...
این محدودیت‌ها باعث خلاقیت میشوند...
بهایئت؛ فرقه‌ای که شاید اسمش را شنیده باشیم، ولی از رسمش، عقایدش، و مناسکش اطلاع زیادی نداریم.
چیزی از خدا و پیامبرانش نمیدانیم، و از فعالیت‌های اجتماعی آن و کعبه آن که در اسرائیل است خبری نداریم.
شاید برایتان جالب باشد که در این فرقه، منجی سالها پیش ظهور کرده است و جامعه ارمانی جهانی ایجاد شده است!!!
این یک رمان خواندنی است...
چرا خدا انسان را آفرید؟
چگونه به خدای نادیده ایمان بیاوریم؟
با وجود علم و عقل، چه نیازی به وحی داریم؟
چرا بعضی دعاها مستجاب نمی‌شوند؟
اگر نماز انسان را از فحشا و منکر باز میدارد، چرا برخی
نمازگزاران گناه میکنند؟ و...
احتمالا همه ما با این نوع سئوالات ناگهانی و بنیان کن نوجوانان و جوانان مواجه شده‌ایم، سئوالاتی که گاهی مانند یک کوه به انسان برخورد میکند، قدرت عکس العمل را از او میگیرد، و فرد را مجبور به دفاعی مضحک و مفاهیمی کلیشه‌ای می‌نماید.
سئوال‌های ساده‌ای که جوابهای ساده‌ای ندارند.
هر وقت سفری در پیش دارم، یکی از دغدغه های مهمم انتخاب کوله یا چمدان است. کوله مسافرتی سبک، راحت و کم جاست؛ اما گر بخواهی از اعماق آن چیزی را بیرون بیاوری، باید هر چه داخل آن است را جابجا کنی تا به وسیله مورد نظر دست پیدا کنی. با این تفاسیر چمدان مسافرتی با زیپی که دارد، هر چند بزرگ و جاگیر است، ولی میتوانی نظم وسائلت را حفظ کنی.
از میان تمام کسانی که کارت هدیه دادم، بیش از همه کودکان در نظرم بودند، بچه هایی که با آموزه‌های بزرگی در حال رشد هستند، آن هم نه بصورت تئوری، بلکه عملی...
باور نمیکردم نصب کردن یک کارت خادم الحسین ساده روی سینه مردمی که خود را خادم زائر امام حسین علیه السلام میدانند؛ چنین احساس محبتی ایجاد کند.
در کودکی مادرم بهشت را برایم اینطور تصویر میکرد: « ...هر چی میبینی و دلت میخواد به سرعت برات حاضر میشه، هر وقت از کنار درختی رد بشی و دوست داشته باشی از میوه‌اش بخوری؛ درخت شاخشو پایین میاره تا دستت برسه و میوه رو برداری، اگر پرنده‌ای در حال پرواز باشه و تو لحظه‌ای با خودت بگی ای کاش میشد از گوشت این پرنده خورد؛ بدون معطلی بدون آنکه اون پرنده کشته بشه، گوشتی از اون برای تو آماده میشه و...»
همیشه آروزی دیدن بهشت را داشتم، بهشتی که فقط کافیست اراده کنی تا به همه چیز برسی، بهشتی که فکر میکردم شاید در آن دنیا آن را ببینم؛
اما بهتر از آن را اینجا و در این کره خاکی یافتم؛
اربعین، کربلا؛ جایی که همه چیز برایت آماده بود، حتی بدون اینکه اراده کنی. حتی نیاز به دیدن و آرزو کردن نبود؛ بهترین نعمتهای الهی در اختیارت بود بدون آنکه تمنایی بکنی، اینجا حتی قدمی جلوتر بودند...حتی منتت را میکشیدند تا نگاهی بکنی و لطفی کنی و چیزی بخوری...
این جا بهشت حسین است، جایی که بهشت، قطعه ای از آن است...
بعد از گردش در بهشت زهرا و زیارت قبر شهدا، دوست داشتم در وادی السلام هم سری به شهدای مبارزه با داعش و جریانهای تکفیری بزنم. جسته و گریخته عکسهای شهدا در وادی السلام دیده میشد ولی مکان خاصی را که محل دفن شهدا باشد پیدا نکردم.
در آخر گردشم در وادی السلام از مردی عراقی پرسیدم ایا شهدای مدافع حرم محل خاصی دارند؟ او به مکان خاصی از وادی السلام اشاره کرد که من نتوانستم پیدایش کنم. امیدوارم دوباره قسمت شود به زیارت عتبات بروم و اینبار به زیارت شهدای مدافع حرم هم برم.
برای تبرک چند عکس از شهدای وای السلام گرفتم...
وادی السلام شگفت انگیز است، تو در تو و معما گونه، انگار ریسمانی است که از اعماق تاریخ به زمان حال کشیده شده است. با قبرهایی به قدمت حیات بشری که تو را به نزدیک زمان خلقت میبرد.
دیدن مقبره حضرت هود و صالح (علیها سلام) حس عجیبی به انسان میدهد. انگار در مقابل یک تاریخ ایستاده ای و آن را نگاه میکنی. عظمت وادی السلام هم به تو برای درک بهتر خاتمه دنیای مادی کمک میکند.
همه اینجا هستند و همه به اینجا خواهند آمد. اینجا ایستگاهی است که خواه ناخواه از آن باید گذشت و وادی السلام به بهترین نحو این حس را به بیننده خود القا میکند. شاید این تمام هنر یک هنرمند باشد که به بهترین نحو و با کمترین بیان بتواند مفهوم مورد نظر خود را بیان کند و از این لحاظ وادی السلام یک اثر هنری است که با یک لحظه نگاه کردن، آنچه را باید بفهمی خواهی فهمید...
هر شب میان مقبرها راه میروم / شاید هوای زیستنم را عوض کنم...
بالاخره هدیه اربعین آماده شد.
بعد از مشورت‌های بسیار خوب دوستان و همکاری بزرگواران در بخش چاپ خصوصا دوست عزیزم منصور که در چاپ کارتها بسیار زحمت کشیدند، بعد از اینکه هر کسی در طول تولید کار شنید این کار برای اباعبدالله است و به نحوی کمک کرد؛ از پارچه فروشان که بعد از شنیدن ایده کارمان با تشویق بسیار و التماس دعا گویان با تخفیف زیاد پارچه را در اختیارمان گذاشتند و دوستانی را برای برش سریع پارچه معرفی کردند که آنها هم در خوش اخلاقی و کمک به کارمان سنگ تمام گذاشتند و درخواستی جز رساندن سلامشان به اباعبدالله نداشتند، همینطور از فروشنده کاورها که او هم بعد از اطلاع یافتن از کارمان با تخفیفی بسیار و یا شاید هم بدون هیچ سودی کاورها را به سرعت در اختیارمان گذاشت و در آخر از خانواده‌ام که همگی در بسته بندی پک کمک کردند تا این کمترین هدیه به رسم یادگاری از طرف ما زائرین به خادمان حسین علیه السلام پیشکش گردد.
جمعه به واسطه پدر خانمم توفیق شد بعد از مدتها به بهشت زهرا مشرف بشم.
حاج آقای سعادت از رزمنده‌های قدیمی، جانباز و عضو گروه فدائیان اسلام که در دفاع 34 روزه خرمشهر نقش پر رنگی داشتند؛ دلشون برای دوستان شهیدشون تنگ شده بود و به همین واسطه ما هم به زیارت شهدا رفتیم.
بهشت زهرا همیشه زیباست، اما جمعه بعد از بارندگی صبح، در یک هوای واقعا دلپذیر که نور آفتاب گهگاهی از زیر ابرها خودنمایی میکرد، جلوه دیگه ای داشت.
قدم زدن میان قبور شهدا آرامشی داره که کمتر جایی میشه این نوع آرامش رو احساس کرد.
حاج آقای سعادت کنار قبر شهید مجتبی هاشمی نشسته بودند و با او صحبت میکردند.
مثل همیشه قبور فرماندهان شلوغ بود، و در میان تمام شهدا مانند نگین میدرخشید.
من هم به زیارت قبر آنها رفتم، ناگهان با خودم فکر کردم، چرا بقیه شهدا را اینگونه زیارت نمیکنیم؟ مگر آنها شهید نیستند؟
شهید طلاست، حالا انگار برای ما برخی شهدا زرد هستند و برخی سفید!!!!
خواستم چند عکس از شهدا بگیرم، شهدایی که شاید خیلی معروف نباشند...
همیشه دوست داشتم یک هدیه به موکب داران مسیر نجف تا کربلا بدهم.
کتاب واجب فراموش شده – امر به معروف و نهی از منکر – فرمایشات رهبر انقلاب اسلامی
این کتاب درباره اهمیت، جایگاه، تاثیر و نحوه انجام امر به معروف و نهی از منکر در جامعه، بصورت راهبردی از نگاه رهبر انقلاب است.
این کتاب شامل 9 فصل است
