این شعر یکی از آن شعرهایی است، که زمان زیادی از نوجوانیم را به زمزمه آن پرداختم...
گویند زاغ 300 سال بزید و گاه عمرش ازین نیز درگذرد ... عقاب را 30 سال عمر بیش نباشد»
عقاب
گشت غمناک دل و جان عقاب چو ازو دور شد ایّام شباب
دید کش دور به انجام رسید آفتابش به لب بام رسید
باید از هستی دل برگیرد ره سوی کشور دیگر گیرد
خواست تا چاره ی ناچار کند دارویی جوید و در کار کند
