شاه و جام
پادشهی رفت به عزم شکار ---- با حرم و خیل به دریا کنار
خیمه شه را لب رودی زدند ---- جشن گرفتند و سرودی زدند
بود در آن رود یکی گرداب ---- کز سخطش داشت نهنگ اجتناب
ماهی از آن ورطه گذشتی چو برق ---- تا نشود در دل آن ورطه غرق
بسکه از آن لجه به خود داشت بیم ---- از طرف او نوزیدی نسیم
قوی بدان سوی نمی کرد روی ---- تا نرود در گلوی او فروی
شه چو کمی خیره در آن لجه کشت ---- طرفه خیالی به دماغش گذشت
این شعر یکی از آن شعرهایی است، که زمان زیادی از نوجوانیم را به زمزمه آن پرداختم...
گویند زاغ 300 سال بزید و گاه عمرش ازین نیز درگذرد ... عقاب را 30 سال عمر بیش نباشد»
عقاب
گشت غمناک دل و جان عقاب چو ازو دور شد ایّام شباب
دید کش دور به انجام رسید آفتابش به لب بام رسید
باید از هستی دل برگیرد ره سوی کشور دیگر گیرد
خواست تا چاره ی ناچار کند دارویی جوید و در کار کند
وقتی شیپور جنگ نواخته شود
فرق بین مرد و نامرد تشخیص داده میشود...
اهل صلحی یا جنگ؟
ولی چه اهمیتی دارد؟
مدت‌هاست همه در جنگیم.
آنقدر درگیر جنگ بوده‌ایم که شاید به آن عادت کرده‌ایم،
آنقدر که گاهی حتی فراموشش می‌کنیم.
صلح، یک خاطره دور و محو از گذشته؛ و یک امید شیرین در آینده است؛
ولی اکنون؛
اکنون همه در جنگیم!
چقدر توصیف این موسیفی سخت است، این شعر خاطره انگیز، این صدای گرم و دلنشین که انگار سالها میشناسی،
صدای حبیب در اکثر لحظات دهه دوم زندگیم به گوش می‌رسید، صدای خاصی که به همراه اشعار بدیع؛ متفاوت‌ترین تجربه‌های شنیدن موسیقی غیرمجاز در آن سالها را بهمراه داشت. درست زمانی که غالب خوانندگان داخلی و خارج نشین مشغول خواندن اشعار عاشقانه و با بعضا سیاسی بودند، حبیب نوای دیگری سر میداد.
صدای حبیب سالها در گوشم ماندگار بود، حتی بعد از کوچ بزرگی که از موسیقی غیرسنتی (پاپ، جاز،راک) به موسیقی سنتی داشتم، این هنوز صدای حبیب بود که در ذهنم مانده بود. آن صدای دورگه زنگدار که طنین اشعارش در ناخودآگاهت حک میشد و سالها بعد به ناگاه خود را در زمزمه دوباره آنها میدید.
